بعد از گرفتن زخم یا عملیات، اشاره ها از ساحه زخمی شده و یا ساحه تحت عملیات به مغز فرستاده میشود، جاییکه اشاره ها با همدیگر یکجا شده تا احساس درد را ایجاد کند. این احساس تا حدی بنابر این اشاره ها ایجاد میگردد و همچنان به وسیله احساسات (احساساتی همانند تشویش یا ترس)، خاطرات (خوب و بد)، و درد های گذشته به میان میاید.
این مهم است که باید در نظر داشت که درد یک تجربه فردی است. هر شخص درد خود را احساس میکند و هیچ کس دیگری نمیتواند که آن درد چقدر بد است و یا چگونه است.
درد بعد از عملیات معمول است و بعد از عملکرد های جدی جراحی جدیتر میباشد. درد معمولا بعد از چند روز اولیه عملیات سکون میابد. این مهم است تا به طفل شرح گرد که درد برای همیشه باقی نخواهد ماند و به تدریج کمتر خواهد شد. درد در جریان روز تفاوت دارد و این امر معمول است که با حرکت کردن و یا تحرک افزایش میابد. یک طفل میتواند حتی در زمان خواب، استراحت و یا بازی کردن احساس درد کند. تعدادی از اطفال احساس درد خویش را با گریه کردن، طفره زدن و یا لمس کردن ساحه درد ابراز کنند در حالیکه اطفال دیگر ممکن در این مورد خیلی آرام باشند.
منحرف کردن توجه طفل از درد طبیعی است و میتواند به حیث بخشی از اداره درد مورد استفاده قرار گیرد. این هردو مهم است که با طفل کمک صورت گیرد تا احساسات خویش را شرح دهد و بتواند درد طفل را ارزیابی نموده و معالجه مناسبی در نظر گرفته شود.به عباره دیگر، نیاز نیست تا قهرمانی نشان داده شود و در مورد درد شکایت صورت نگیرد.